Het was opnieuw een zeer moeilijke nacht met kleine meneer. Slapen en eten ... Dat gaat hier niet goed. 's Morgens de schoolstress, iedereen op tijd klaar? Alles bij? Je weet wel. Thuis even gaan zitten met tasje koffie en boterham, een half uurtje voor een soap ( schandalig. Ik weet het) En dan zie je de herhaling van het nieuws ... Die bus ... Daar zijn echt geen woorden voor. En dan zit ik in tranen. Elke keer weer opnieuw. Ik kan dat nieuws dan niet lossen. Dan wil ik meer weten. Schandalig. Dan wil ik weten dat elke ouder de info heeft die hij zoekt. En liefst van al ...dat elke ouder terug krijgt wat hij wil.
Kinderen krijgt het doet mij wel wat. Zelf zit ik elke dag te worstelen met mijn mama-zijn. Ik weet nog niet wat ik of ik het leuk vind of ik het wel goed doe . . . Zeg je het juiste, doe je wel goed voor jou kind, ... Krijgen ze te veel, te weinig, . . . Het verandert je beeld, je kijken naar de dingen, je prioriteiten, je relatie, je vriendenkring, je alles, zelfs je kleerkast.
En dan hoor je dat er kinderen en dus ook ouders geraakt zijn. Dan voel je dat intens, dan lijkt het even alsof je of geraakt bent, dan voel je de kwetsbaarheid van je gezin. En dit even heel intens. Dan ga je ook wel weer door, want r zijn weer pijntjes, snottebellen, lachbuien, ruzies, gezellige momenten, nieuwe stappen. Tot het volgende journaal ... Dat je pas ziet als de kinderen naar bed zijn. Terug tranen. Die kinderen zaten dus nog ' alleen' op de bus. Hebben zichzelf even alleen moeten redden in de meest moeilijke omstandigheden, iets wat je je kind helemaal niet, nooit willaten doormaken.
Ik wil dit niet meemaken, nooit! Ik hoop dat niemand die ooit nog moet mee maken.
Dit is misschien niet de plaats, maar dit moest ik even kwijt.
Vooral veel sterkte aan iedereen die hierdoor geraakt wordt! Veel sterkte aan de families.
Ma Sjakesjok
Geen opmerkingen:
Een reactie posten