Op logement ... Op de kinderafdeling

Geen naaisels vandaag, wel weer wat mamaperikelen.  Ken je het getwijfel ... Ga je wel of niet naar de kinderarts, afwachten of niet ... . Sinds vorige zaterdag had kleine meneer koorts, alleen s avonds en de late middag. Zagerig en moe. Het 'programma' werd aangepast met wat meer rust, zorg voor eten. Maar de koorts bleef. Elke nacht wakker en halverwege de week ook overdag koorts, zware diarree. Dus vrijdag toch maar naar de kinderarts. Met de bakfiets, grote meneer was gaan werken. Geen probleem. Kleine dame was ongelooflijk flink. Het gezeur 'ik wil naar huis' sloot ik telkens af met ' ja seffes gaan we naar huis'. Tot de dokter zijn hoofd schudde.

En dan begint het. Kleine dame moest opgehaald worden, logeerplek vinden, kleren halen, ... . Na

de inschrijving in het ziekenhuis was grote meneer al onderweg. En toen moest kleine dame, 5 jaar, ergens alleen blijven wachten. Want kleine meneer moest geprikt. Er was geen enkele optie. En dat doet pijn. Je dochter in een groot ziekenhuis achterlaten, zonder goed en wel te kunnen afspreken. En daarna wordt je moederhart nog eens aangevallen, dat geprik ...  Gegil, tranen, ... . 

Het puzzelen blijft en de aandacht moet verdeeld worden en dat is niet altijd gemakkelijk. Kleine dame zit met zichzelf in de knoop. Ze wil aandacht vragen en maakt zich grote zorgen om haar broer. Ze wil dat wij er voor hem zijn en wil ons voor zichzelf. Moeilijk en zwaar. Maar ze zit goed nu, bij een vriendinnetje en bij de grootouders. Beter kan het niet. Maar toch.

De momenten dat kleine meneer en kleine dame elkaar zien, daar putten ze alle 2 energie uit. Hij spring t uit de zetel als zij binnenkomt. Haar gezicht klaart op als hij haar belt. Zo moet dat he.

En nu hopen we dat snel weer samen thuis zijn ...